Özellikle Allah’ın, kendi varlık ve birliği ile kıyamet ve âhiretin kesinliği hakkında bunca açıklamalar yapmasına, kanıtlar ortaya koymasına, ayrıca inkâr edenleri ne büyük azabın ve acıların beklediğini haber vermesine rağmen hâlâ gerçeği kabul etmemekte, Kur’an’ı ve peygamberi tasdik etmemekte direnen, Allah’a kulluğunu arzetmekten kaçınan inkârcı tutum eleştirilmekte, kurtarıcı ilâhî hakikatleri ısrarla reddeden bu nasipsizlerin daha da kabalaşan, küstahlaşan davranışlarından ibretlik örnekler verilmektedir. O inkârcı tip, vahyi onaylamaya, Allah’a kulluk etmeye yanaşmaz; hakkı, hak davetçisini inatla yalanlamaya kalkışır; ilgi gösterip kulağını ve zihnini söylenenlere açacağı, insafla değerlendireceği yerde, kör bir taassupla gerçeğe sırtını döner, kulağını tıkar, kalbini kilitler. Sûre bu inkârcılara, kendi türünün yaratılış sürecini ve bu muhteşem olayı gerçekleştiren yüce gücü hatırlattıktan sonra bir soru ifadesiyle, bu gücün ölüleri de dirilteceğini bildiren uyarı âyetiyle sona ermektedir.

ثُمَّ اَوْلٰى لَكَ فَاَوْلٰىۜ

ثُمَّ  tertip ve terahi ifade eden atıf harfidir.  ثُمَّ  edatı mertebe açısından terahi manasınadır. Yani; aralıklarla, zaman içinde serpiştirilerek peyderpey olabilecek durumları bildirmektedir. 

İsim cümlesidir. اَوْلٰى  mahzuf mübtedanın haberidir. Takdiri, العقاب أو الهلاك (Ceza veya helak) şeklindedir.  لَكَ  car mecruru  اَوْلٰى ‘ya mütealliktir. 

ثُمَّ اَوْلٰى لَكَ فَاَوْلٰىۜ

Tertip ve terahî ifade eden  ثُمَّ  atıf harfiyle, önceki ayete atfedilmiştir. Ayet, hem lafzî hem manevî olarak önceki cümlenin tekididir. Aralarında kemâl-i ittisâl olan bu cümlelerin  ثُمَّ  ile atfedilmesi, tekidi ve tehditin şiddetini artırmak içindir.

Sübut ve istimrar ifade eden isim cümlesi, faide-i haber ibtidaî kelamdır. 

Cümlede îcâz-ı hazif sanatı vardır. اَوْلٰى , takdiri  العقاب أو الهلاك (Ceza veya helak)  olan mahzuf mübtedanın haberidir. لَكَ  car mecruru, mahzuf habere mütealliktir.

فَاَوْلٰى  cümlesi aynı üslupta gelerek atıf harfi  فَ  ile makabline atfedilmiştir. Atıf sebebi hükümde ortaklıktır. Cümleler arasında manen ve lafzen mutabakat mevcuttur.  Cümle hem lafzî hem manevî olarak önceki cümlenin tekididir. Aralarında kemâl-i ittisâl olan bu cümlelerin  فَ  ile atfedilmesi, tekidi ve tehditin şiddetini artırmak içindir.

Cümlede îcâz-ı hazif sanatı vardır. اَوْلٰى , takdiri  التهديد أو الشرّ (Tehdit veya şer) olan mahzuf mübtedanın haberidir.

Cümleler haberî formda gelmiş olmasına rağmen tehdit ve beddua anlamına gelerek mukteza-i zahirin hilafına, vaz edildiği mananın dışına çıkmıştır. Bu nedenle mecaz-ı mürsel mürekkebdir. 

Her iki cümledeki  اَوْلٰى , ism-i tafdil vezninde gelerek mübalağa ifade etmiştir.

اَوْلٰى - لَكَ  kelimelerinin tekrarında ıtnâb ve reddü’l-acüz ale’s-sadr sanatları vardır.