Mecrur mahaldeki has ism-i mevsûl  الَّذ۪ينَ ’nin sılası  اُو۫تُوا نَص۪يبًا مِنَ الْكِتَابِ , meçhul mazi fiil sıygasında faide-i haber ibtidaî kelamdır. Mevsûlde tevcîh sanatı vardır. 

Müspet muzari fiil sıygasında faide-i haber ibtidaî kelam olan  يَشْتَرُونَ الضَّلَالَةَ  cümlesi naib-i failin halidir. Aynı üslupta gelen  وَيُر۪يدُونَ اَنْ تَضِلُّوا السَّب۪يلَۜ  cümlesi, hükümde ortaklık nedeniyle makabline atfedilmiştir. 

تَضِلُّوا السَّب۪يلَۜ  cümlesi masdar teviliyle  يُر۪يدُونَ  fiilinin mef’ûlü konumundadır.

Ayetteki fiillerin muzari sıygada gelişleri devam, yenilenme ifade eder. Ayrıca muzari fiil tecessüm özelliğiyle, olay sanki göz önünde cereyan ediyormuş gibi hissettirerek muhatabı etkiler.

الضَّلَالَةَ - تَضِلُّوا  kelimeleri arasında iştikak cinası ve reddü’l-acüz ale’s-sadr sanatları vardır.

‘’Görmedin mi?’’ sorusu taaccüb ifade eder. Yakîn, yani kesin bilgi görmeye benzetilmiştir. Bu açıdan istiare de düşünülebilir.

راي  fiili  اِلَى  ile birlikte kullanılırsa, hakiki manada görmek anlamında kullanılmış olur. (Âşûr) Fiillerin harf-i cerle farklı anlam kazanmaları tazmin sanatıdır.

Dalaleti satın almak ibaresinde istiare vardır. Burada dalalet, satın alınacak birşeye benzetilmiştir.  Dalalet satın alınmaz, tercih edilir.

اُو۫تُوا نَص۪يبًا مِنَ الْكِتَابِ  [Kitaptan nasibi olanlar] ibaresinde kinaye vardır. Ehli kitap, Hristiyanlar ve Yahudiler kastedilmiştir.

44-51-60.ayetlerinde bu kişilerin durumunun şaşılacak birşey olduğuna işaret eden takrîri istifhamla başlamıştır. Sanki, “Kitaptan bir nasip verilen bu kimselerin hali nedir, ne yapıyorlar?” demektedir. Birinci ayette dalaleti satın aldıkları, ikinci ayette putlara iman ettikleri zikredilmiş, üçüncü ayette ise sanki, “Bunlar ne yapıyorlar, hakikatte inanmadıkları halde niye iman ettiklerini iddia ediyorlar?” diye sorulmuş; buna mukabil de tâgût’u hakem edinmek istedikleri ifade edilmiştir. (Fatma Serap Karamollaoğlu, Kur'an Işığında Belâgat Dersleri Meâni İlmi )

Tahrif şekli hakkında üç suret rivayet edilmiştir:

1- Bir kelimeyi diğer kelime ile değiştirirler. Mesela: Tevrat’ta, Hz. Peygamberin vasıfları ile ilgili olan “reb’a” kelimesini “uzun olmayan” terimine, aynı şekilde “recm” kelimesini “had(şer’i ceza)” deyimi ile değiştirmeleri gibi ki yazıdaki değiştirmedir.

2- Ortaya şüphe atma ve yanlış yorumlarla bir kelimeyi öteye beriye çekerek manasını haktan batıla çevirmektir ki bu da, tefsir ve açıklamada yapılan bir manevi tahrif (bozma)dir.

3- Yalnız kitap değil, bir söz söyledikleri zaman duydukları ve kalplerinde bildikleri gibi dosdoğru söylemeyip değiştirerek söylemeleridir. Çünkü Yahudiler Hz. Peygamberin huzuruna gelirler, bazı şeyler sorarlar, yanından çıktıkları zaman Peygamberin sözlerini değiştirerek yaymaya çalışırlardı. (Elmalılı Hamdi Yazır)

Bil ki Cenab-ı Hak, bu surenin başından buraya kadar pek çok çeşitli mükellefiyetler ve şer’î hükümlerden bahsedince, burada, bu hükümlerin izahını keserek, din düşmanlarının hallerini ve daha önceki ümmetlerin kıssalarını anlatmaya geçmiştir. Çünkü ilmin bir çeşidini sürdürmek, insanın ruhuna yorgunluk ve usanç veren, zihni bulandıran hususlardandır. Ama, ilmin bir dalından diğer bir dalına geçmek ise zihni gayrete getirir ve zekayı-düşünceyi güçlendirir. (Fahreddin er-Râzî)

Cenâb-ı Hak onlara, [kendilerine, kitabın ilmi verilenler…] dememiş; aksine, [kendilerine kitaptan bir nasip verilmiş olanlar] buyurmuştur. Zira onlar Tevrat’tan Hz. Musa’nın nübüvvetini öğrenmişler, ama Hz. Muhammed’in nübüvvetini bilip, tanıyıp kabul etmemişlerdir. (Fahreddin er-Razi)

Cenab-ı Hak o Yahudileri hem sapmak, hem de saptırmak ile vasfetmiştir. Bu iki şeyi beraberce yapan kimseden daha kötü ve âdi bir kimseyi de bulamazsın. (Fahreddin er-Râzî)

Bu ilâhî kelam, müminlerin, o kâfirlerin kötü hallerini taaccüp ile karşılamalarını ve müminleri, o kâfirlerin yolunda gitmekten sakındırmayı amaçlar. Hitap, bunu ibret nazarıyla görebilen bütün müminler içindir. Bundan sonraki hitabın bunlarla beraber diğer müminlere de tevcih edilmiş olması, o kâfirlerin çirkin hallerinin son derece şöhret bulduğunu ve bütün görenleri hayrete düşürecek kadar zahir olduğunu bildirmek içindir.

Burada görmeden maksat gözle müşahede etmektir. Onlara bakmalı, hallerini müşahede etmelidir. Çünkü onların halleri görülmeye ve taaccüp etmeye değerdir.

Kendilerine Kitaptan nasip verilmiş olanlardan maksat, Yahudi alimleridir. (Ebüssuûd)

O bilgileri, gözetmek ve korumak hak ve görevinin "nasip" kelimesiyle ifade edilmesi, onların görüşlerinin son derece zayıf olduğunu bildirmek içindir. Nitekim onlar, Tevrat'tan edindikleri ilim nasibini tamamen kaybetmişlerdir. (Ebüssuûd)

Bu, bir istînâf cümlesi olup kelamın başından mücmel ve müphem olarak anlaşılan takbih ve tâcib konusunu açıklamakta ve akla gelen bir gizli suali cevaplamaktadır. (Ebüssuûd)

وَيُر۪يدُونَ اَنْ تَضِلُّوا السَّب۪يلَۜ  cümlesi  يَشْتَرُونَ الضَّلَالَةَ  cümlesine atıftır ve Yahudilerin takbih ve taaccüp konusu olan hallerini beyan eder. (Ebüssuûd)

Ayette ‘satın almak’ ile ‘istemek’ fiillerinin muzari kipi ile kullanılması, yenilenmeye ve sürekliliğe delalet eder. Zira o Yahudilerin, mezkûr satın almalarının hükmünün yenilenmesi ve gereğini yapmanın tekerrürü, bizzat onun yenilenmesi ve tekerrürü gibi sayılır. (Ebüssuûd)